به گزارش «راهبرد معاصر»؛ حضور بیش از دو دهه ای رجب طیب اردوغان، رئیس جمهور ترکیه در بالاترین سطوح قدرت سیاسی این کشور، در عمل وی را به یکی از چهره های تأثیرگذار تاریخ سیاسی معاصر ترکیه تبدیل کرده است. اردوغان و حزب متبوعش عدالت و توسعه در سال های اخیر به شیوه های مختلف سعی در قبضه قدرت در ترکیه و در عین حال، تضعیف جریان های رقیب خود کرده اند.
پیش تر وی در انتخابات سال 2023 میلادی ترکیه وعده داده بود، دیگر در انتخابات ریاست جمهوری ترکیه شرکت نمی کند و قصد بازنشستگی دارد
رئیس جمهور ترکیه با تکیه بر ایدئولوژی نوعثمان گرایی، سال هاست دستورکار و اولویت اصلی اش را معطوف بر احیای قدرت امپراتوری عثمانی در چارچوب ها و قالب های تازه و بارها اعلام کرده است، مرزهای حقیقی ترکیه آن چیزی نیست که اکنون روی نقشه و در قالب نقشه جغرافیایی کشور قابل مشاهده است. تحرکات گسترده اردوغان و دولتش در قالب تحولات غرب آسیا و مناطقی نظیر آسیای میانه و قفقاز و البته شمال آفریقا نیز به عینه واقعیتی را فریاد می زند؛ اینکه رئیس جمهور ترکیه جاه طلبی های بزرگی در سر دارد و برای تحقق آنها حاضر به پرداخت هر بهایی است.
با وجود این، به تازگی شاهد پرده جدیدی از ماجراجویی های اردوغان در صحنه سیاسی ترکیه بوده ایم. ماجرا از این قرار است، مقام های ارشد حزب عدالت و توسعه خبر دادند، ترکیه به احتمال زیاد نوامبر 2027 میلادی شاهد برگزاری انتخابات زودهنگام ریاست جمهوری خواهد بود و اردوغان نیز بار دیگر در انتخابات نامزد خواهد شد.
این موضع گیری از آن جهت با بازتاب های گسترده ای همراه شد که پیش تر وی در انتخابات سال 2023 میلادی ترکیه وعده داده بود، دیگر در انتخابات ریاست جمهوری ترکیه شرکت نمی کند و قصد بازنشستگی دارد. منتقدان رئیس جمهور ترکیه نیز وی را به تمامیت خواهی و تمایلات اقتدارگرایانه متهم کرده اند، ولی در رابطه با این موضوع توجه به دو نکته ضروری است:
جنس کنشگری سیاسی اردوغان در سال های اخیر تا حد زیادی اثبات می کند، وی به آن دسته از رهبران سیاسی جهان تعلق دارد که شاید به شیوه ای دموکراتیک انتخاب شوند، اما با حضور در قدرت، سعی در تبدیل ساختار حکمرانی به خدمتکار خود دارند
نخست، اینکه اردوغان و طیف متحدانش در قدرت که متعهد به اردوغانیسم و جهان بینی وی هستند، هنوز بخش اعظم دستورکارهای مطلوب خود را محقق شده نمی بینند. از این رو، تصور می کنند با تداوم حضورشان در قدرت تا حد ممکن مسیری که به زعم خودشان باید طی شود، بپیمایند. اساساً به همین دلیل است، این طیف سعی دارند اینگونه به افکار عمومی ترکیه القا کنند که حضور افراد جدید در رأس قدرت سیاسی ترکیه به جای اردوغان، نه حرکتی رو به جلو بلکه به معنای واقعی کلمه پسرفت بزرگ است.
اردوغان قصد دارد خود را به شخصیتی ممتاز و برجسته در تاریخ سیاسی ترکیه تبدیل کند و حتی برخی به این نکته می پردازند که وی می خواهد به آتاتورک جدیدِ ترکیه تبدیل شود. از این رو، رئیس جمهور ترکیه برای تحقق جاه طلبی هایش، سعی دارد به هر شیوه ممکن در قدرت بماند و در این رابطه حاضر به پرداخت هر بهایی یا مواجهه با هر تناقضی در حیات سیاسی و موضع گیری هایش هست.
دوم، اینکه جنس کنشگری سیاسی اردوغان در سال های اخیر تا حد زیادی اثبات می کند، وی به آن دسته از رهبران سیاسی جهان تعلق دارد که شاید به شیوه ای دموکراتیک انتخاب شوند، اما با حضور در قدرت، سعی در تبدیل ساختار حکمرانی به خدمتکار خود دارند و در عمل هر اقدامی در دستورکار قرار می دهند تا در قدرت باقی بمانند. شاید عینی ترین نمونه رهبرانی از این دست در عرصه سیاست بین الملل را بتوان دونالد ترامپ، رئیس جمهور آمریکا دانست.
اینکه می بینیم اردوغان حتی برخلاف مواضع پیشینش بار دیگر زمزمه هایی به راه انداخته که سعی دارد در مقام ریاست جمهوری ترکیه ابقا و در عمل به رئیس جمهور مادام العمر این کشور تبدیل شود، نوعی گام نهادن در مسیری مشخص از تفکر و گفتمان سیاسی است که اردوغان خود را به آن متعهد می داند. تفکری که بر پوپولیسم و عوام فریبی تأکید می کند و البته که در مسیر تحقق اهداف و منافعش هیچ حد و مرزی نمی شناسد و بر این باور است، «هدف، وسیله را توجیه می کند».
source