اهل ایل می دانند؛ دی بلال را محمدحسن توشمال چه خوب می خواند// شعری از هرمز فرهادی بابادی

شوشان :

نمک را

 در ترنم کل 

برطاق شانه ها دارد

چوب بازی که در میانه ی میدان

قوزک را نشانه می گیرد

می شناسمش

عالی انور است که سکه بر زخم می گذارد و می گذرد

انگشت نشان ایل خواهم بود

سپیده دمانی که 

چویل و برف را

برای ( می نا بنفشی)

به ارمغان بیاورم

که آسمان را در چرخ چشم ها دارد و

زمین را در شرم پلک ها

آه

تا چشم برد شیر

آن بر ستاده ی بر خاک ( آرضی )

چندین سوار 

یاغی و سربدار

از چنگل بلوط گذشته اند؟

اهل ایل می دانند

دی بلال را

محمدحسن توشمال چه خوب می خواند