سندروم اختلال حرکتی در سالمندان؛ علائم، درمان و پیشگیری

کد خبر: 273207

تاریخ انتشار: سه شنبه 29 آبان 1403 – 10:18

به گزارش بهداشت نیوز، این سندروم در سالمندان شایع و بر کیفیت زندگی وعملکرد روزانه آنان، بسیار موثر است. از آنجا که سندروم اختلال حرکتی می‌تواند منجر به افزایش خطر افتادن و صدمه دیدن سالمندان شود، تشخیص دقیق، پیگیری مداوم و درمان مناسب اهمیت زیادی دارد.

چه عواملی این وضعیت را تشدید می کند؟

بیماری های مزمن

عوارض دارویی

افزایش سن

فاکتورهای محیطی مانند فشارهای روانی

تغذیه نامناسب

برای جلوگیری از خطر سندروم اختلال حرکتی در سالمندان، می‌توان اقدامات زیر را انجام داد:

توازن تغذیه‌ای: اطمینان حاصل کنید که سالمندان دارای رژیم غذایی مناسبی هستند که شامل مواد مغذی کافی می‌شود.

تمرین منظم: تمرین فیزیکی منظم و مناسب برای افزایش انعطاف پذیری و قوای عضلات مفید است.

مراقبت از استخوان‌ها: مطمئن شوید که سالمندان دارای مقادیر کافی و معقول ویتامین D و کلسیم هستند.

مراقبت از سلامت روانی: احساسات منفی می‌تواند سبب تضعیف عضلات و عدم توازن در حرکت شوند، بنابراین مراقبت از سلامت روانی نیز اهمیت دارد.

استفاده از امکانات کمکی: استفاده از امکانات کمکی مانند عصای پیاده‌روی یا کفش‌های ضد‌لغزش می‌توانند از بروز حادثه جلوگیری کنند.

حفظ محیط امن: اطمینان حاصل کنید که محیط زندگی سالمندان ایمن است.

علایم معمول این سندروم شامل:

عدم تعادل و لرزش در حالت استراحت یا در حین حرکت

کندی حرکت

عدم تناسب در هماهنگی حرکات بدن

سفتی عضلات

عدم توانایی در حرکت و ثبات دیگر عضلات

درمان

فیزیوتراپی: این روش شامل تمرین های تقویتی و انعطاف‌پذیری مختلف است که باعث بهبود قدرت و انعطاف‌پذیری عضلات و مفاصل می‌شود.

تغذیه سالم: مصرف یک رژیم غذایی سالم و مناسب که حاوی تمامی عناصر غذایی لازم برای حرکت و سلامت عضلات و استخوان‌ها است، می‌تواند برای بهبود وضعیت حرکتی سندروم مفید باشد.

داروها: در برخی موارد، ممکن است پزشک داروهایی را برای کنترل علایم سندروم اختلال حرکتی تجویز کند.

مشاوره روان‌شناختی: در برخی موارد، مشاوره روان‌شناختی می‌تواند به افراد کمک کند تا با استرس‌ها و اضطراب‌های مرتبط با این بیماری مقابله کنند.

در صورت لزوم جراحی نیز می تواند با نظر پزشک صورت بگیرد.

همچنین، مراقبت و پشتیبانی از سالمندان مبتلا به سندروم اختلال حرکتی از اهمیت بالایی برخوردار است. ارتقای کیفیت زندگی این افراد و کمک به آن‌ها در انجام فعالیت‌های روزمره و مشارکت در جامعه، می‌تواند بهبود آن‌ها را تضمین کند.

«عبدالرحیم اسداللهی»، دانشیار گروه آموزش بهداشت و ارتقای سلامت دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی شیراز