به گزارش «راهبرد معاصر»؛ امضای سند همکاری راهبردی ایران و روسیه اهمیت بالایی دارد که بخش مهمی از سفر مسعود پزشکیان، رئیس جمهور کشورمان را به مسکو تشکیل داد. روابط تهران و مسکو رو به رشد و راهبردی است، اما با توجه به اینکه دو طرف درگیر تحریم‌های فراوان و دشمنی غرب و آمریکا هستند، این روابط از بُعد منطقه ای عبور کرده و نزدیک‌تر شده است.
یکی از رویکردهای مطرح در سیاست خارجی جمهوری اسلامی، «نگاه به شرق» است. این رویکرد پس از قطع روابط دیپلماتیک ایران با آمریکا و نیز افزایش تحریم‌های این کشور و نیز اتحادیه اروپا علیه جمهوری اسلامی در اولویت سیاست خارجی ایران قرار گرفت
سفر رئیس جمهور کشورمان به مسکو در راستای تقویت روابط انجام شد. پزشکیان بنا به دعوت رسمی ولادیمیر پوتین، همتای روس خود و با هدف گسترش روابط دوجانبه و نیز امضای معاهده مشترک جامع راهبردی با فدراسیون روسیه، برای نخستین بار به مسکو سفر کرد و با استقبال رسمی وزیر انرژی این کشور و رئیس طرف روسی کمیسیون همکاری مشترک دو کشورمواجه شد.
روابط ایران و روسیه همواره مبتنی بر حسن همجواری بوده، اما آنچه روابط دو کشور را تقویت کرده، همبستگی راهبردی است. سفر سال گذشته رئیس جمهور شهید، آیت الله سید ابراهیم رئیسی به مسکو نقطه عطف تاریخی روابط دو کشور بود و با نهایی شدن سند همکاری 20 ساله، فصل جدیدی از همکاری های راهبردی اغاز شده است. علاوه بر اهمیت همکاری‌های سیاسی، امنیتی و نظامی، روسیه یکی از شرکای تجاری مهم ایران به شمار می رود که پس از تحریم‌های آمریکا علیه کشورمان، روابط تجاری خود را با تهران تقویت کرده است.
گسترش روابط ایران و روسیه می تواند در توازن معادلات منطقه و جهان تأثیرگذار باشد. یکی از رویکردهای مطرح در سیاست خارجی جمهوری اسلامی، «نگاه به شرق» است. این رویکرد پس از قطع روابط دیپلماتیک ایران با آمریکا و نیز افزایش تحریم‌های این کشور و نیز اتحادیه اروپا علیه جمهوری اسلامی در اولویت سیاست خارجی ایران قرار گرفت. سیاست «نگاه به شرق» در دوره رئیس جمهور شهید آیت الله رئیسی اهمیت بیشتری یافت.
در این مدت بسیار تلاش شد سیاست «نگاه به شرق» که مقام معظم رهبری نیز بر آن بسیار تأکید فرمودند، با قوت و جدی دنبال شود. این سیاست با هدف تقویت و گسترش روابط راهبردی با همسایگان شرقی و کشورهای قدرتمندی مانند چین و روسیه و مقابله با یکجانبه گرایی آمریکا و غرب در چارچوب سیاست خارجه جمهوری اسلامی شکل گرفت. امروزه با توجه به اینکه دیگر نظام تک قطبی وجود ندارد و در جهان چند قطبی زندگی می کنیم، می بایست سیاست های جدید را در این راستا اجرا کرد.
خوشبختانه ایران به دلیل نقش ویژه ای که در غرب آسیا و جهان دارد، باید از فرصت های مختلف در نظام بین الملل با توجه به ظرفیت های جدیدی که می‌تواند در رابطه با نوع ارتباط با جهان به ویژه در منطقه وجود داشته باشد، استفاده کند. چین، روسیه و ایران به عنوان قطب بندی جدید در نظام بین الملل شناخته شده اند و معادلات منطقه‌ای و جهانی را تغییر داده‌اند؛ به نوعی که دیگر کشورهایی مانند آمریکا ابرقدرت به شمار نمی‌روند و شاهد چرخش کشورهای دیگر به سمت برقراری ارتباط و سیاست گذاری جدید کشورهای منطقه هستیم.
ایران برای ایجاد روابط مستحکم و پایدار با قدرت های منطقه ای با در نظر گرفتن منافع خود باید به دنبال افزایش قدرت منطقه ای و مقابله با توطئه های آمریکا و متحدانش در راستای منزوی کردن ایران باشد
هرچه بتوان روابط خود را با کشورهایی مانند چین و روسیه گسترش داد، آمریکا و غرب قادر نخواهند بود سیاست های توسعه طلبانه و مخرب خود را در منطقه اجرا کنند. همانطور که سال های اخیر شاهد بودیم با قدرت گرفتن سازمان هایی مانند شانگهای و بریکس به تدریج از قدرت غرب کاسته شد و کشورهای عضو سازمان های بزرگ منطقه ای توانستند با اتخاذ تصمیمات اقتصادی و سیاسی جدید اثر نفوذ دلار و سیاست های آمریکا را کاهش دهند.
در شرایط حساس کنونی ایران و روسیه ناگزیر به حفظ و تقویت روابط هستند و سفر پزشکیان به روسیه که در خود امضای یکی از مهم‌ترین سندهای همکاری بین‌المللی ایران را در زمینه‌های مختلف کشاورزی، حمل‌و‌نقل، انرژی، اقتصادی، امنیتی و نظامی داشت، افقی روشن را در روابط دوجانبه نمایان کرد.
روند تحولات بین المللی و منطقه ای مانند جنگ اوکراین، سقوط نظام سوریه، تهدیدات رژیم صهیونیستی، آتش بس غزه و روی کار آمدن ترامپ شرایط را به گونه ای رقم زده است که اتحاد هرچه بیشتر سه قدرت بزرگ ایران، چین و روسیه را بیش از پیش مهم جلوه می دهد.
ایران برای ایجاد روابط مستحکم و پایدار با قدرت های منطقه ای با در نظر گرفتن منافع خود باید به دنبال افزایش قدرت منطقه ای و مقابله با توطئه های آمریکا و متحدانش در راستای منزوی کردن ایران باشد. در این راستا سیاست «نگاه به شرق» و گسترش روابط با کشورهای منطقه ازجمله چین و روسیه می تواند تأثیر بسیاری بر سیاست گذاری طرف های غربی داشته باشد.
source