زنان ستون تاب‌آوری جامعه هستند

«‌سایما وازد‌»، مدیر منطقه‌ای سازمان جهانی بهداشت در آسیای جنوب شرقی، در این روزهای تلاش برای محو خشونت علیه زنان، به اعلامیه پکن که در سال 1995 توسط 189 کشور تصویب شده، اشاره می‌کند و آن را مهم‌ترین چارچوب سیاست جهانی برای حقوق زنان و برابری جنسیتی ارزیابی می‌کند. او که در سایت بهداشت جهانی زن، مقاله‌ای نوشته است، در ادامه اعلام می‌کند‌: «‌امسال سازمان بهداشت جهانی بر نیازها و خطرات خاص برای زنان و دخترانی که در شرایط اضطراری زندگی می‌کنند، متمرکز است‌».

او ادامه می‌دهد: «این 16 روز فرصتی منحصر‌به‌فرد برای افراد و سازمان‌ها فراهم می‌کند تا برای پایان‌دادن به همه اشکال خشونت مبتنی‌بر جنسیت در فضاهای خصوصی، عمومی، کاری و آنلاین تلاش کنند. با توجه به درگیری‌های جدی و طولانی‌مدتی که در سراسر جهان اتفاق می‌افتد، اشکال مختلفی از خشونت و همچنین خشونت دیجیتالی نیز رخ می‌دهد. این موارد‌ هنگام درگیری‌های مسلحانه، شیوع بیماری یا خطرات طبیعی، یا در بین افرادی که در اردوگاه‌ها زندگی می‌کنند به‌ طور قابل توجهی افزایش می‌یابد‌».

در بخشی از این مقاله آمده است‌: «‌تجربه خشونت منجر به اثرات عمیق و طولانی‌مدت بر سلامت جسمی و روانی بازماندگان می‌شود، از جمله عفونت‌های مقاربتی، بیماری‌ها، افسردگی و استرس پس از سانحه.‌ همچنین فقدان مراقبت‌های بهداشتی چرخه ناتوانی را تشدید می‌کند و مانع از توسعه کلی اجتماعی-اقتصادی زنان می‌شود و در نتیجه حضور آنها در جامعه را کاهش می‌دهد». این مسئول در ادامه مقاله خود به برخی گام‌های تشویق‌کننده‌ای که در کشورهای منطقه برداشته شده، اشاره می‌کند و خبر می‌دهد تغییراتی در قوانین، سیاست‌ها، خدمات ضروری برای بازماندگان و ردیابی داده‌ها برداشته شده است. به عنوان مثال، کشورها برای رسیدگی به خشونت خانگی در قوانین ملی تغییراتی به وجود آورده‌اند. حتی کشوری مانند تیمور شرقی قانون خشونت جنسی را در سال 2022 تصویب کرده است. همچنین تلاش‌هایی برای ارائه خدمات پشتیبانی برای بازماندگان از طریق راه‌اندازی مراکز و خطوط کمکی در کشورهای بنگلادش، بوتان، هند، نپال، مالدیو، سری‌لانکا و تایلند انجام شده است. طبق گزارش سازمان بهداشت جهانی، منطقه آسیای جنوب شرقی مستعد خطرات طبیعی است که منجر به تشدید آسیب‌پذیری در ‌برابر خشونت می‌شود. همه کشورهای این منطقه در شاخص جهانی نابرابری جنسیتی رتبه بالایی (بین 74 تا 126) دارند. مشکلات عمده در زمینه سلامتی از جمله نسبت مرگ‌و‌میر مادران وجود دارد. حضور زنان در پارلمان در سراسر منطقه کمتر از 50 درصد است‌. این شکاف‌ها مانع از  پیشرفت می‌شوند.

چند مورد در این مقاله پیشنهاد داده شده که می‌تواند برای ایران نیز مورد توجه قرار گیرد:

* حمایت از سرمایه‌گذاری‌ روی مسائل زنان و دختران‌. همچنین این سرمایه‌گذاری در بخش‌هایی مانند دسترسی به مراقبت و بهداشت، آموزش و سلامت ترویج شود.

* رسیدگی به موانع فیزیکی، اجتماعی، حمل‌ونقل و زبان برای بهبود دسترسی زنان آسیب‌دیده فراهم شود.

این موارد می‌تواند تأثیرگذار باشد به‌ویژه پرکردن شکاف جنسیتی و بهبود شرایط برای زنان آسیب‌دیده نیازمند یک رویکرد همه‌جانبه با تلاش‌های هدفمند برای رفع خشونت‌ها و خطر برای زنان است. شاید بهتر باشد این نکته را در نظر داشته باشیم که دختران و زنان سالم، ایمن و توانمند ستون‌های تاب‌آوری جوامع امروز و آینده هستند.